|
 |
|
|
Wiersz miesiąca (Aktualizacja: CZERWIEC 2017)
Julian Tuwim
DZIURAWIĄC NIEBO...
Leopoldowi Staffowi w dowód serdecznej i zawsze żywej przyjaźni
Dziurawiąc niebo wściekłym wzrokiem, Nogami kopiąc pijany glob, Zataczam się olbrzymim krokiem, Żeglując pod wydęty strop.
Przypłyną do mnie wielkie wody, Porwą mnie w podróż, w straszny bieg, W zielone gody i przygody Korytem rozjuszonych rzek.
Gdy wyląduję, będzie lato, Kleisty, roztopiony skwar, Zgniecioną łąką, jako szmatą, Z gorącej twarzy zetrę żar.
Wicher mi borem w oczy śmignie I wleje w gardło złoty śpiew! Zdrowie się we mnie z krzykiem dźwignie, Zagalopuje ciemna krew!
Z życiem, niedbale przerzuconym Przez ramię, jak zwierzęca sierść, Utopię w niebie rozkwawionym Moją wrzeszczącą ostrą śmierć.
Wrócę czerwony i szalony, Jak głodny pies śród świeżych ścierw! Jak okrzyk igły rozżarzonej, Gdy w obnażony trafi nerw!
Świat mi pod ciało się położy, Jako pod topór kawał pnia, I sen mój będzie, jak sen Boży W wigilię pierwotnego dnia. |
